Panna Anna
Stare Dobre Małżeństwo
Kiedy wieczór gaśnie |
A |
I ustaje dzienny znój - |
G6 A G6 |
Panna Anna właśnie |
A |
Najwabniejszy wdziewa strój. |
G6 A G6 |
|
|
Palce nurza smukłe |
|
W czarnoksięskiej skrzyni mrok, |
|
I wyciąga kukłę, |
|
Co ma w nic utkwiony wzrok. |
|
|
|
To - jej kochanek z drewna, |
E D |
Zły, bezmyślny, martwy głuch! |
A |
Moc zaklęcia śpiewna |
E D |
Wprawia go w istnienia ruch. |
A |
|
|
On nic nie rozumie, |
E D |
Lecz za niego działa - czar... |
A |
Panna Anna umie |
E D |
Kusić wieczność, trwonić żar... |
A G6 A |
|
|
W dzień od niego stroni, |
|
Nocą - wielbi sztywny kark, |
|
Nieugiętość dłoni, |
|
Natarczywość martwych warg. |
|
|
|
"Bóg zapomniał w niebie, |
|
Że samotna ginę w śnie! |
|
Kogóż mam, prócz ciebie? |
|
Pieść, bo musisz pieścić mnie!" |
|
|
|
Pieści ją bezdusznie, |
|
Pieści właśnie tak a tak - |
|
A ona posłusznie |
|
Całym snem omdlewa wznak. |
|
|
|
Śmieszny i niezgrabny, |
|
Swą drewnianą tężąc dłoń, |
|
Szarpie włos jedwabny, |
|
Miażdży piersi, krwawi skroń. |
|
|
|
Blada, poraniona |
|
Panna Anna bólom wbrew |
|
Od rozkoszy kona, |
|
Błogosławiąc mgłę i krew! |
|
|
|
Poprzez nocną ciszę |
|
Idzie cudny, złoty strach... |
|
A śmierć się kołysze |
|
Cała w rosach, cała w snach. |
|
|
|
Potem nic nie słychać, |
|
Jakby ktoś na dany znak |
|
Nie chciał już oddychać - |
|
Byle istnieć tak a tak... |
|
|
|
A gdy świt się czyni - |
|
Panna Anna dwojgiem rąk |
|
Znów zataja w skrzyni |
|
Drewnianego sprawcę mąk. |
|
|
|
Sztuczne wpina róże |
|
W czarny, ciężki, wonny szal - |
|
I po klawiaturze |
|
Błądząc dłonią - patrzy w dal.. |
|
|
|
Dźwięki płyną zdradnie, |
|
Płyną właśnie tak a tak... |
|
Chyba nikt nie zgadnie - |
|
Z kim spędziła noc i jak? |